martes, septiembre 06, 2005

El vacío


Miradas caen al vacío,
Vidrio que quiebra,
Tintineos sonorizan la escena,
Impertinencia contenida.
Rabia confusa,
Miedo al dolor
…………………………………………. Al ajeno
Sonrisas ilusorias,
Fortalezas fingidas,
Apatía perenne.
Núcleo dividido.
Y todo queda en nada
pq del no-ser no puede nacer el ser.

2 comentarios:

קְפִיצַת הַדֶּרֶךְ dijo...

La apatía, aunque sólo sea por aburrimiento, que se convierta en caduca.
Te recomiendo un Calvados "vieilli en fûts de chêne" para que se te pasen todos los males.

Sin amor, desde el osario de Sedlec.

Anónimo dijo...

La tristesa d'aquest poema és profunda, però una poema trist, sempre és un poema bell. Des de la teva tristesa plasmes la bellesa. I ara me posat poètica, i jo no ho volia:D M'ha agradat molt el poema, però el trobo trist i melangiós